Vera van Oyen, destijds 21 jaar beschrijft haar oorlogsherinneringen:
“Tot het laatst toe verkeerde de familie in onzekerheid of de nabijheid van de IJssel nog uitgebreide gevechtshandelingen met zich mee zou brengen of dat de Duitsers zouden zijn vertrokken voordat de geallieerden zouden komen. In ieder geval bleek dat de ingekwartierde Duitsers in alle stilte het dorp hadden verlaten. Toch werd de schuilkelder nog voorzien van een dak van stammetjes om beter beschermd te zijn.
In feite hebben we geen schot gehoord. Geen kanongebulder, geen gefluit van kogels door de bomen. Wat gebeurde was dat de dorpelingen overal rondvertelden: ze komen eraan!!!
Zo was het. Ze kwamen eraan: de Canadezen in hun gevechtswagens. En we renden erheen en heetten ze welkom met stralende gezichten. Diepenveen was vrij.”1
- Bron: Diepenveen 1940-1945, in de schaduw van het geweld. ↩︎

